subota, 30. studenoga 2013.

I.. STO DA VAM KAZEM,...ANTE TOMICA

KLASA OPTIMIST

ANTE TOMIĆ Ž. Markić treba dobiti Zlatnu kunu. Spašava obitelj, ali i radna mjesta

  • Goran Mehkek / CROPIX
Autor: Ante Tomić
Objavljeno: prije 1 h i 59 min
 
 
 
Kad je Loretta Lynn prije gotovo četiri desetljeća snimila "The Pill", u Americi je izbio veliki skandal. Drskost kojom je jezičava seljančura iz Kentuckyja, iscrpljena od rađanja, bočica i pelena, opjevala kontracepcijsku pilulu tako je uznemirila tradicionalističke čistunce da su mnoge stanice na Jugu, u tzv. Biblijskom pojasu, odbile emitirati pjesmu.
Kad je Loretta Lynn prije gotovo četiri desetljeća snimila "The Pill", u Americi je izbio veliki skandal. Drskost kojom je jezičava seljančura iz Kentuckyja, iscrpljena od rađanja, bočica i pelena, opjevala kontracepcijsku pilulu tako je uznemirila tradicionalističke čistunce da su mnoge stanice na Jugu, u tzv. Biblijskom pojasu, odbile emitirati pjesmu.

VEZANE VIJESTI

Vijesti

Slaviti đavolski izum koji se u lice ruga svemoćnom Stvoritelju, veseliti se farmaceutskom zlu, protuprirodnom sredstvu što je valjda sa samog dna pakla došlo da učini uzaludnim štrcanje muškog sjemena u ženske rodnice, bilo je previše za kršćane toga vremena. Gospođa Lynn rasrdila ih je možda više nego Jagger i Richards zajedno.

Biznis s pilulama

Ali, vidite, i predani se kršćani mijenjaju, premda je Biblija dvije tisuće godina manje ili više nepromijenjena. Knjiga brojeva, Ivanovo evanđelje i Poslanice svetog Pavla apostola Korinćanima ostale su jednake, ali su vjernici, pa i oni najgorljiviji, omekšali stavove kad su opazili kako su kontracepcijske pilule unosne. Crkveno je učenje, istina, i dalje vrlo odlučno protiv pilule, upravo kao i protiv prezervativa, dijafragme, spirale, pa i coitus interruptusa. Da je stroge crkvene oce pustiti, vjerojatno bi organizirali noćne patrole po bračnim ložnicama i prijavljivali tko nije svršio unutra. Jedina metoda kontrole rađanja koju oni dopuštaju je seksualna apstinencija u plodne dane. Ipak, prešutno se prihvaća da će dobri Isus zažmiriti donosi li nešto novac. Ako se može zaraditi, onda nije protuprirodno. Katolici se, napokon, uvijek mogu ispovjediti i pokajati. Izmoliš tri Zdravomarije i to ti se još odbije od poreza.
Otkrilo se tako da Željka Markić , vođa incijative U ime obitelji, uzor kršćanske kreposti i čistoće, strastvena braniteljica tradicionalnog braka, vatrena zagovornica misionarskog položaja, ima zgodan mali biznis s pilulama protiv začeća. Zar to nije nenadmašno, žena i majka koja nam s televizije zabrinuto propovijeda protiv razvrata zarađuje na izumu koji je bio okidač seksualne revolucije?
Ako ste nacionalno svjesni, ova vas činjenica, naravno, može i uzrujati. Razgnjevit ćete se i ražalostiti se nad hudim sudbinama milijuna hrvatskih spermija koji su nevini pali zbog gospođe Markić. Koliko je samo Tomislava, Držislava, Krešimira, Trpimira i Zvonimira, koliko potencijalnih Katarina Zrinskih, Tuga i Buga ta prokletnica zaustavila. Farmaceutski Bleiburg, to je ona napravila. Na jednoj strani u suzama priča kako je jedina prirodna veza muškarca i žene, jer samo iz njihova tjelesnog sjedinjavanja na svijet može doći novi život, jedna - bući! bući! - slatka beba sa svilenom kosicom i majušnim prstićima na ručicama i nožicama, a na drugoj strani - ćorak! Uzalud vam trud, svirači. Nema bebe. Željka Markić je umlatila svojom bezbožnom kemijom.

Već viđeno licemjerje

Jave li joj se koji put u snu ta jadna djeca? Kmeče li: “Željka! Šta se radi, Željka? U ime obitelji, je li? O, mamicu ti tvoju pokvarenu”.
Meni ovo ipak nije takav horor jer nisam domoljubno zabrinut za populacijske statistike, a na katoličko licemjerje sam navikao i ono me prije nasmijava nego uznemiruje. Zabavno mi je kad se otkrije da i čedne, ćudoredno tvrde i nepokolebljive osobe poznaju tjelesne slasti i grešno uživaju u njima. Dapače, imam i razumijevanja za Željku Markić. Logično mi je da je ona protiv homoseksualnih brakova. Gospođa je načisto zabrinuta za bilancu svog poduzeća. Krenu li se muškarci vjenčavati s muškarcima, a žene sa ženama, to će joj upropastiti posao. Pederi i lezbijke nisu njezine mušterije jer ne trebaju pilule protiv začeća. Tržište kontracepcijskim sredstvima opstaje samo na prokreacijskim, heteroseksualnim vezama. Istospolni brakovi nisu za Markić samo antikršćanski, nego i gore, duboko, sramotno, upravo uvredljivo antikapitalistički.

Plemenita Markić

Osim toga, zbog vijesti koju sam prije nekoliko dana našao na jednom portalu pomislio sam da se vođu inicijative U ime obitelji može gotovo nazvati dobročiniteljicom. Trudnoća je u Hrvatskoj razlog za otkaz, upozorila je jedna feministička sociologinja, a i bez nje znamo mnogo takvih primjera. Imate vjerojatno i vi susjedu ili rodicu koja je na određeno bila zaposlena kao blagajnica u kakvom trgovačkom lancu sve do časa kada se bojažljivo popiškila na test za trudnoću i otkrilo se najgore. Već idući mjesec njezin je nesigurni, labavi ugovor o radu otkazan i otad očajno leži na kauču, na znajući ni kako će sebe prehraniti, a da i ne govorimo o novom životu što nezaustavljivo bubri i batrga se u njezinu stomaku. Takve sirotice trebaju plemenitu gospođu Markić i njezinu čarobnu tabletu od 200 miligrama, ujutro, natašte.
Željka Markić zapravo je kotač zamašnjak našeg gospodarstva, treba joj dati Zlatnu kunu. Ona ne spašava samo obitelji, već i radna mjesta.
Prolazim jučer trgovačkim centrom i ugledam štand na kojemu se narod potpisuje za referendum protiv ćirilice, na istom mjestu gdje su se prije nekoliko mjeseci potpisivali za referendum protiv pederskih i lezbijskih brakova, i ne mogu se oteti dojmu kako se sve sjajno složilo. Crkveni i poslovni ljudi, vjera i kapital tu stoje ujedinjeni, zagrljeni kao rod najrođeniji. Takva vas sreća ispuni pred prizorom toga sklada da upravo ne možete biti protiv. Jednostavno morate glasati za njih, a onda lijepo popiti jednu od onih pilula na kojima Željka Markić zarađuje i... što da vam kažem, možete se jebati.
u Nema komentara:

petak, 29. studenoga 2013.

CIVILIZACIJSKI KANIBAL

SEKSUALNA IGRA?

SLUČAJ KANIBALIZMA KOJI JE ŠOKIRAO SVIJET Policajac mučio, ubio i pojeo svog ljubavnika

Autor: Sanja Simić
Objavljeno: prije 2 h i 25 min




                      *******************************************
KANIBALIZAM, ISTINSKI OBRAZ SUVREMENOG SVIJETA KOJI ZAHTJEVA I OD NAJSMJELIJIH PROPITATI SE U KOJOJ  MJERI MU PRIDONOSIMO.
u Nema komentara:

IL PRIMO DICEMBRE GENOVESE E L'ISTRIANO

Perché non puoi mancare il 1 dicembre a Genova #OLTREV3DAY

 |  | 

oltre_genova_notte.jpg
E' notte, le 5 Stelle si accendono su Genova
"Perché siamo stanchi di essere presi per il culo da una stampa ridicola
Perché non ne possiamo più di questa politica di affaristi e imbroglioni
Perché chi non ci sarà si pentirà per tutta la vita
Perché chi ha paura muore ogni giorno, chi non ha paura muore una volta sola
Perché dopo l’intervento di Paola Taverna in Senato non si può stare a casa
Perché abbiamo bisogno di calore e abbracci per andare avanti
Perché è il momento buono
Perché libertà è partecipazione
Perché tocca a te, e se non vieni sentiremo la tua mancanza
Perché ti verranno i brividi
Perché è un dovere provarci
Perché stiamo sui coglioni a tutti
Perché più siamo, più saremo
Perché “perché no?”
Perché sono i governi che dovrebbero aver paura dei popoli
Perché è ora
Perché abbiamo voglia di conoscerti
Perché è la tua grande occasione o forse la tua occasione per ripartire
Perché Renzie non ci sarà
Perché ne parleremo per anni
Perché le foto saranno splendide
Perché potresti incontrare l’uomo o la donna della tua vita" Max Bugani


             ********************************
L'ISTRIA PRUDENTE MANCHERA' A GENOVA PERCHE' NELLA CROAZIA SI SVOLGE REFERENDUM CONTRO LA LEGGE MEDIOEVO SULLA FAMIGLIA.
NON DOBIAMO MANCARCI!
u Nema komentara:

U OMCI DANKINSONOVIH "DANDRIDZIA"

DIJETE SA DVIJE MAME

'LUKA JE NAŠ SIN, ALI PO HRVATSKOM ZAKONU JA SAM MU NITKO I NIŠTA!' Dramatična ispovijest Ane i Jasne

  • Ana i Jasna nisu se željele slikati za novine, niti istupati s pravim imenima, jer je njihov sin još dijete. Fotografija koju vidite snimljena je u Kaliforniji. Na njoj jedna obitelj čeka odluku suda o posvojenju. Odluka je bila pozitivna.
Objavljeno: prije 9 h i 3 min
 
 
 
'Potpuno je nevažno čiji je Luka i jesam li ga ja rodila. On je naša velika radost'
Davno sam, još u doba fakulteta, poželjela imati dijete. Čežnja za majčinstvom bila je velika. Željela sam biti mama, baš kao i mnoge moje heteroseksualne prijateljice”, govori Ana. Znala je da postupak posvajanja obično traje godinama, socijalnoj se službi javila u kasnim dvadesetima. Dijete želi, kazala im je, posvojiti kao samohrana majka. U to doba, doista, i nije bila u vezi. Ubrzo je upoznala Jasnu, zaljubile su se i počele živjeti skupa. “Jasna je razumjela moju želju za djetetom. I ona je htjela dijete.” Kako se nosila s činjenicom da je u postupku posvojenja morala lagati? Ili barem prešutjeti da je lezbijka.

VEZANE VIJESTI

Vijesti

Ma... nije valjda!

“Svjesno sam pristala lagati. Trudila sam se lagati što manje stvari, koliko je to moguće, prešućivati. Nisam išla u postupak kao lezbijska aktivistica koja će kasnije s odbijenicom govoriti o stigmatizaciji, meni je bilo primarno da postanem majka. Kad su me pitali zašto želim posvojiti dijete kad bih vjerojatno mogla imati i svoje biološko te zašto već tada, relativno mlada, pokrećem postupak, odgovorila sam da su mi mnogi pričali kako se jako dugo čeka. Pitali su i što će biti i kako ću se osjećati ako kasnije rodim. Spremno sam kazala da će to biti odlično, da će nas tada biti više i da će tada moje posvojeno dijete biti bogatije, imati brata ili sestru. Onda su rekli nešto poput ‘već nam se dogodilo da su neke ha-ha-ha posvojile dijete…’, aludirajući na lezbijke. Tu sam malo zastala, progutala knedlu i kazala: ‘Ma ne… nije valjda!’”
Kad su socijalni radnici došli k Ani kući, pogledati njezin životni prostor koji bi trebao postati dom djetetu, par je bio spreman. “Jasna je za to vrijeme bila u parku, šetala je pse i sjedila na kavi negdje u gradu.

Prva misao je - On

Prije toga smo našu lezbijsku biblioteku odnijele u podrum, da slučajno knjige s tom tematikom ne bi nekome zapele za oko.”
Luka, koji do tada mamu nije imao, odjednom je dobio dvije kao trogodišnjak. Iz doma je stigao s debelim medicinskim kartonom, nesiguran, povučen, jedva da je išta govorio, iza sebe je imao nekoliko operacija… “Nema veze jesam li ga rodila ili nisam. Prihvatila sam ga da je moj iste sekunde kad sam ga dobila. Bila je to za nas velika radost, ali i strah, da nešto krivo ne napravimo. Iščitavale smo hrpetine nalaza, potražile najbolju pedijatricu… Ujutro se probudiš i prva misao je ‘Luka je s nama. On je tu. Imamo sina’. Znale smo se u dva, tri ujutro ušuljati u sobu da ga pogledamo, pronalazile smo razne izlike, da popravimo dekicu… Pamtim prvo zajedničko ljetovanje… trenutak kad je on prvi put u životu ugledao more, zinuo u čudu… On je, mi to osjećamo i vidimo svaki dan, jako sretno dijete. Meni se čini da se, ako djetetu pružite ljubav i normalan dom u kojem osjeća podršku, sigurnost i razumijevanje, svakakve rane mogu liječiti ili ublažiti.”

Ispravan život

Dječak ide u šesti razred. Oko njih, kažu, svi znaju da su lezbijke. “Mi smo oko toga otvorene, jer ono što sinu daje sigurnost jest i naša vjera da živimo ispravan život, kad bismo pred njim tajile našu vezu, on bi odrastao u laži…” I Lukine tete u vrtiću i Lukine učiteljice znale su da ga podižu dvije mame. Više i ne pamte točno trenutak kad su svoju obitelj outale odgojiteljicama. “Obično ga je u vrtić odvodila Jasna, jer ja imam takvo radno vrijeme da rano ujutro odlazim iz kuće. U početku su mislili da je ona teta čuvalica, no ubrzo smo im objasnile.” Nije prošlo dugo i Luka je, poput svakog djeteta, u vrtiću počeo pričati o svojima kod kuće, spominjati da ima dvije mame. “U vrtiću je, za Dan očeva, nacrtao Jasnu. Tete su Lukin crtež izložile zajedno s radovima druge djece koja su crtala očeve.”
Vrlo brzo nakon što je dječak krenuo u školu otišla je na informacije i učiteljici, na kraju razgovora, kazala: “Htjela bih vam još reći da smo nas troje obitelj, voljela bih da, kad obrađujete teme o obitelji, poštujete da Luka živi s dvije mame.”…. “Jasna ga je dovodila u školu, tako da je učiteljica već u to doba znala i mene i nju”, pojašnjava. “Kad su iz engleskog učili pojmove vezane uz obitelj, on je pod ‘family’ nacrtao sebe, nas dvije i naše kućne ljubimce.”
Kako je Luki živjeti s dvije mame u društvu u kojem se takve obitelji prešućuju? Je li zbunjen? Muče li ga razna pitanja, nelagoda? Dječaka nismo upoznali, a Ana kaže: “Mene zove ‘mama’, a Jasnu najčešće imenom ili nadimkom. Ne zna kako je ‘imenovati’ pred drugom djecom a da oni shvate tko je ona njemu, pitaju ga svakakva pitanja, a njemu se ne da objašnjavati… Kad je došao, prvo nas je obje zvao imenima. No, psiholozi su mi rekli da je za dijete, ako živi u obitelji, dobro da ima mamu, da nekog zove mama i tako sam mu rekla da sam mama, a Jasna se u tome nije baš snašla da odmah kaže da je i ona mama, jer je mislila da treba samo jednu zvati mama. Iako, kad su on i Jasna sami, onda nju također zove ‘mama’. No, kad smo svi troje skupa, valjda mu je konfuzno obje zvati jednako.”
Kako su mu objasnile da ima dvije mame? “Zna da je posvojen. Vrlo rano smo mu, onoliko koliko je mogao shvatiti, objasnile da postoji lezbijska ljubav i da je to u redu, da postoje žene koje se vole…”

Susjedi nas razumiju

Luka nije izoliran, baš kao ni njegova obitelj. Prijatelji iz razreda dolaze na rođendane i druženja kod njega, njega pozivaju k sebi. “Kad je bio popis stanovništva, kazale smo da smo par s posvojenim sinom.
To se poslije pročulo po kvartu. Ni prije nismo nailazili na stigmatizaciju, a od tada još manje, što nas je, priznajem, iznenadilo. Od tada nas pozdravljaju i susjedi s kojima se prije i nismo poznavale, prema nama su vrlo ljubazni, osjećamo podršku i to nam puno znači.”
Kad su se, kao lezbijski par, odlučile posvojiti dijete, jesu li se bojale tereta koje i njemu stavljaju na leđa? “Jako. Bojala sam se da će Luki biti teško odrastati, da će roditelji instruirati djecu da se ne druže s njim. Bilo me strah kako će biti u školi, da mu prijatelji neće dolaziti u goste, da će se roditelji bojati poslati svoju djecu kod nas...”, govori Jasna. Ana dodaje: “Pamtim kad sam prije nekoliko godina s drugim roditeljima čekala djecu pred školom. Kako se pročulo da smo lezbijke, neki su se malo distancirali, ustuknuli. Poveo se razgovor o presađivanju cvijeća, obožavam cvijeće, pun ga je balkon, pa sam nešto komentirala, iz iskustva. Neki su bili iznenađeni da mene takvo što zanima… to je po principu ‘vi ste lezbijke, igrate nogomet, imate dlakave noge i ne volite cvijeće’. Ljudi se obično boje nepoznatog, no kad upoznaju našu obitelj, shvate da Luka ima normalan dom i roditelje…


Mi nismo usamljene

Možda bismo i mi teže funkcionirale u ovoj sredini da smo karakterom drugačije, narogušene, mrke osobe, sklone pamtiti loše i zamjerati ljudima…
Znamo još neke lezbijske parove s djecom. To su biološka djeca jedne od partnerica. I oni više-manje mirno žive svoje živote.” Opisuju sasvim običnu obiteljsku dinamiku: “Ponekad kuha jedna, ponekad druga. Ja sam popustljivija, Jasna je stroža u odgoju, kod nje nema vrdanja, a mene sin vrti oko malog prsta. Kad radi zadaću, ako treba pomoć u matematici, tu sam ja, za ostale stvari je Jasna. S Jasnom puno više priča o svemu, sa mnom se više mazi. Trenira nogomet i uvijek pita: ‘Hoćete li obje doći po mene’, a još ako s nama dođe i baka, onda je sreća prevelika…”


‘Po hrvatskim zakonima Jasna je Luki nitko i ništa’

Lukina zakonska majka je Ana. Formalno, on je samo njezino dijete, Jasna mu je, pravno, “nitko i ništa”. “U vrtiću je Ana morala potpisati da ga ja mogu voditi kući, kad je u bolnici trebao obaviti zahtjevnu pretragu, a Ane nije bilo, morali smo čekati na njezin potpis... tako smo propustili termin i sljedeći dobili tek za tri mjeseca”, objašnjava Jasna. “On je moj sin, baš kao i Anin, i mi živimo svoj roditeljski odnos. Kad bi se Ani nešto dogodilo, kad bi umrla, kako bi izgledao moj i Lukin život? Nemam zakonsko pravo na njega, nemam sigurnost kakvu ima roditelj ili rođak, ja sam od početka, kad smo dobili Luku, osjećala strah da će netko pokucati na vrata i oteti nam dijete… neka institucija. To je strah koji i danas ponekad tinja u meni. Što da se Ani nešto dogodi?”
                  ************************************************************
PROBLEM CE POSTOJATI SVE DOTLE DOK LJUDI NE TVORE VLASTITE ZAKONE -VEC TO CINE NJEGOVI PRAVOSUDNI GONIOCI- DAWKINSONOVI "DANDRIDZI"
u Nema komentara:

srijeda, 27. studenoga 2013.

PREPORUCENO - RACCOMANDATO -RECOMMENDED

in memoria di Silvio Berlusconi

 |  | 

in_memoriam_berlusconi.jpg
da un'articolo di Sergio Di Cori Modigliani

"Mi piacerebbe per davvero poter dire che siamo alla vigilia del crollo di un regime. Non è così. Non ancora.
E' semplicemente la fine di un banale uomo per tutte le stagioni, un soggetto che è stato funzionale nell'ultimo ventennio sia ai colossi finanziari anglo-americani che al Kgb sovietico, passando per lo Stato del Vaticano, la troika, l'Iran, Israele, l'Arabia Saudita, gli emirati Arabi, la Lybia, l'intero sistema bancario internazionale. Il mondo è sempre stato pieno di individui del genere.
L'aspetto più stupefacente consiste nel fatto che finiscono tutti nello stesso identico modo. E iniziano, anche, nello stesso modo. Interpretando una parte di cui sono consapevoli sia soltanto una rappresentazione di facciata. Ma strada facendo finiscono per inciampare, inesorabilmente, in quella pàtina umana, davvero molto umana, una mitomania mista a onnipotenza, per cui finiscono per convincersi che la maschera che indossano corrisponda alla propria vera natura. E finiscono per crederci. Quando Saddam Hussein, una delle persone più potenti e ricche del pianeta, comparve al suo processo a Bagdad nel 2004, tirò fuori quattro volumi di carte e prove inoppugnabili che - nella sua mente - servivano a documentare i suoi buoni servigi all'occidente che lo stava condannando a morte, pensando di farla franca. Nessuno gli diede ascolto. E' finito impiccato. Così come nessuno badò agli appelli, alle minacce, alle proposte dell'ultim'ora, lanciate da Gheddafi nell'agosto del 2012. Avvenne la stessa cosa per lo scià di Persia, Reza Pahlevi, un servo sciocco dei petrolieri texani, per ildittatore Marcos nelle Filippine, per Somoza, per Videla in Argentina, per il ricchissimo e potentissimo Bettino Craxi, un uomo che il Corriere della Sera definì allora "un leone indomito che non smette mai di ruggire" e sulle stesse identiche pagine, dieci giorni dopo, definiva lo stesso Craxi "il simbolo della vergogna nazionale, in fuga verso l'Africa come un volgare latitante": il tempo necessario per i giornalisti compiacenti, che lo avevano sostenuto, di trovare un contratto ben più interessante al soldo di nuove stelle della politica all'orizzonte.
Riciclare oggi l'aspetto gossiparo, grazie alle ultime e recentissime confessioni pepate di Ruby, ci aggiunge, a mio avviso, un tono folcloristico pecoreccio che tinge la tragedia italiana di quel sapore farsesco che offende la coscienza dei cittadini pensanti di questa nazione. E' bene, invece, ricordarlo come appare nell'immagine in bacheca. Ben lo rappresenta e ne sintetizza gli umori, gli affari, la caratterialità. E' ciò che è sempre stato e sarà sempre. Un boss dell'illegalità e del malaffare che ha svenduto la nazione, ha impoverito il paese, lo ha bloccato, ingessato ed espoliato, e ha reso la previsione di Indro Montanelli una profezia della realtà "quando Berlusconi, finalmente, cadrà, allora gli italiani, a quel punto, si renderanno conto che ha distrutto la nazione trascinandola nella vergogna, nello scempio, dentro una palude immonda dalla quale sarà quasi impossibile riuscire a tirarsi fuori, come accade sempre con noi italiani, se ne accorgeranno quando ormai sarà troppo tardi". La conferenza stampa che Berlusconi ha organizzato questo pomeriggio sembra essere uscita dalla penna di uno sceneggiatore di un film di Hollywood di serie B, neppure un colpo di scena, un imprevisto, un guizzo di creatività. Un copione patetico standard, di cui la cupola mediatica al suo servizio (fino a ieri sera) non è in grado di presentarlo in tutta la sua pienezza. Voci di corridoio si assommano, aggiungendo dettagli davvero truculenti, come l'ultima trovata del quotidiano Libero, in cui Belpietro racconta (come se fosse una cosa normale) che Putin è arrivato a Roma ed è andato dal Papa a comunicargli che dopodomani consegnerà un passaporto diplomatico con la nomina per Berlusconi di "ambasciatore della Russia presso la Santa Sede", dimenticandosi che queste nomine, per poter essere valide, devono essere approvate - di suo pugno - dal Papa in persona. Non penso proprio che la Chiesa, genialmente abile nell'aver trovato in Bergoglio l'uomo giusto al momento giusto, intenda correre il rischio di affondare una istituzione bimillenaria per salvaguardare il patrimonio personale di una dinastia oligarchica di volgarissimi piccolo-borghesi della Brianza, di cui il capostipite è già stato condannato in Assise per prostituzione di minori.
Soltanto una persona che con conosce il funzionamento della comunicazione geo-politica può pensare, anche nell'anticamera del suo cervello, che Papa Francesco possa accogliere quest'idea come una benedizione salutare per la vita spirituale dei cattolici di tutto il mondo. Sarebbe la fine della Chiesa. E a San Pietro lo sanno benissimo. Intendiamoci, non ci sarà nessun sommovimento particolare per il governo. E' già da lungo tempo che lo avevano preventivato e organizzato con accorta strategia, tanto è vero che si sono riciclati tutti con perfetto tempismo.
L'appello di Berlusconi rivolto ai senatori del M5s rimane una chicca sublime, a metà tra il patetico e il minaccioso, ennesimo tentativo di trasformare in una farsa ciò che deve, invece, essere vissuta per ciò che è: una tragedia tutta italiana.
Noi l'abbiamo costruito.
Noi l'abbiamo inventato.
Noi l'abbiamo sopportato e in molti, troppi, lo hanno anche supportato.
Sta a noi, quindi, alchemizzare questa fase per occuparci delle questioni reali del paese e approfittare di questo evento per avviare l'inizio di un percorso evolutivo di consapevolezza collettiva. Tra le tante citazioni folli oggi a disposizione, ne ho scelta una, emblematica della follia senza pudore (e soprattutto senza limiti) di questo paese. Merita un Oscar. Appartiene a un certo Francesco Cascio, ex Presidente dell'Assemblea regionale siciliana, che cinque giorni fa è passato al nuovo centro-destra: "Non va sottovalutato il fatto che tutte le veline sono rimaste a lui...neanche una sta con noi, dà da pensarci, è assolutamente necessaria una riorganizzazione". Nuovo astro del centro-destra alfaniano in Sicilia, costui è stato identificato subito dall'attuale Presidente Crocetta come "l'interlocutore migliore con il quale stabilire una forte alleanza per affrontare insieme, e risolvere, i problemi dei siciliani". Il regime, come vedete, è saldamente in piedi. La strada è lunga e la percorreremo tutta fintantochè non avremo cambiato la nazione. Buona fortuna a tutti.
In memoriam."
                  ************************************

KOMENTAR OVOG BLOGA

SUVREMENI COVJEK NAPOKOM DA SHVATI GDJE SE NALAZI- ONAJ U AMERICI I BANGLADESU,ONAJ U AFRICI I NORDIJSKIM ZEMLJAMA.
NAPOSE DA SHVATI ZASTO ON NE PRIPADA SAMOME SEBI. KAMO LI JEDNOM CIVILIZOVANOM DRUSTVU - CIJI JE SASTAVNI I OSNOVNI DIJELIC.
U HRVATSKOJ - GDJE DANAS SLUSAMO JEDDNO BAHATO LAPRDALO DA ON NECE RASPRODATI HRVATSKE VODE; O ZRAKU I SUNCU, VALJDA, JOS UVIJEK DA O TOME ON ODLUCI!!!
u Nema komentara:

MOJE SELO



u Nema komentara:

kOMPOZICIJA S CAJNIKOM


u Nema komentara:

PRIMORJE ISTRIE

                                         Primorje Istrie
u Nema komentara:

SOCIJALIZAM NA PETOKRAKOJ RAZINI

ocijalizam je završen, ali je još uvijek dio "žive povijesti" (D. ŠTIFANIĆ)

Socijalizam će na Sajmu biti predstavljen na 5 razina

Objavljeno: 27.11.2013 | 08:51Zadnja izmjena: 27.11.2013 | 09:031 komentara
Središnja tema ovogodišnjeg pulskog Sajma knjige u Istri, koji počinje 5. prosinca, ona na koju će se cijeli program naslanjati, nazvana je "Socijalizam na klupi". Selektor je povjesničar Igor Duda sa Sveučilišta Jurja Dobrile u Puli, pa smo ga upitali o konceptu prezentacije teme, gostima i (su)govornicima, ali i o socijalizmu općenito kao pojmu suvremenog znanstvenog promišljanja.
- Kako ste koncipirali osnovnu temu ovogodišnjeg Sajma, odnosno po kojem ste kriteriju odabrali (su)govornike?
- Način na koji će socijalizam biti predstavljen posljedica je dogovora između vodstva Sajma i nas koji djelujemo u Centru za kulturološka i povijesna istraživanja socijalizma (CKPIS) pri Sveučilištu Jurja Dobrile u Puli. Zanimanje sajma za temu socijalizma poteklo je upravo iz kontakata koje smo Lada Duraković, Boris Koroman, Andrea Matošević i ja imali s vodstvom Sajma tijekom 2012. godine, u razdoblju kada smo pri Sveučilištu osnivali CKPIS. Čini se da smo svoj zajednički znanstveni interes za razdoblje i ideje socijalizma uspjeli prenijeti na Sajam i nekako zaraziti Magdalenu Vodopiju i njezine kolegice i kolege.
Upravo se tijekom jednog od naših razgovora rodio i naslov teme - "Socijalizam na klupi". Njime smo htjeli reći da će se socijalizam na Sajmu naći "na klupi" i u središtu pozornosti, bilo kao mogući prijestupnik na optuženičkoj klupi u nekom sudskom postupku, bilo kao ideja koja na klupi s rezervnim igračima možda čeka svoj ponovni ulazak u igru, ali u svakom slučaju kao predmet proučavanja na školskoj ili studentskoj klupi ili pak na radnome stolu nekoga znanstvenika.
Ta je klupa istodobno i znak moguće osude prošlosti i moguće nove prilike u budućnosti, ali prije svega poziv na stavljanje teme socijalizma na dnevni red uz potpuno poštivanje znanstvenoga pristupa, bez crnih, sivih, crvenih ili ružičastih naočala.
Socijalizam će tijekom Sajma biti predstavljen na pet razina, po jedna za svaki okrhnuti krak petokrake koja se iščitava na jednom od sajamskih plakata i na logotipu CKPIS-a. Prvu čini predstavljanje novih izdanja u sklopu programa "Socijalizam na klupi", a unutar njega izdvaja se dio pod oznakom "CKPIS predstavlja". Treća razina odnosi se na umjetničku, dizajnersku i fotografsku perspektivu i njezin osvrt na socijalizam, a na četvrtoj se na dva okrugla stola razrađuju poveznice socijalističkih desetljeća i današnjega vremena, posebno kroz teme cenzure i autocenzure te suvremene medijske spektakularizacije socijalizma. Peta razina događa se na pulskom sveučilištu, u samostalnoj organizaciji CKPIS-a, a riječ je o trodnevnom međunarodnom znanstvenom skupu "Socijalizam na klupi. Kulturološke i povijesne interpretacije jugoslavenskoga i postjugoslavenskih društava", na kojem će sudjelovati oko 90 znanstvenika iz Hrvatske i inozemstva. (D. MANDIĆ)
CIJELI RAZGOVOR PROČITAJTE U TISKANOM IZDANJU

                                ****************************************************************
Tko drugi o Socijalizmu- da ga razlaze na pet, ili sedamdeset pet rastrzaja , u zemlji gdje ne postoji- niti je ikad postojala ona monolitna proizvodjacka  motorna snaga, koja ce ga povuci sa njegovog  devetnaesto stoljetnog izvorista znanstveno revolucionarnog humanizma, na nedostajuce drustvene tracnice, u jedan makadamski, zgazeni, popaljeni,  opljackani i zamraceni krs balkanskog srednjevjekovlja.

Tko drugi- ako ne biskupovo Sveuciliste Jurja Dobrile. koje ce ga sada rastakati na pet visih razina, svojstvenim  intelektualnom snobu, i znalacki utvrditi, da na vrhu jedne socijalisticke  igle moze jos uvijek da se smjesti, ako ne vise onih 44 tisuca andjela, ali sada,ovdje, u Giuseppininoj Istri, za sigurno utvrditi da na njenom socijalistickom  poligonu, ON , SOCIJALIZAM, moze, i tekako, da se rastace  na svojoj petokrakoj razini. 
u Nema komentara: