ponedjeljak, 30. studenoga 2015.

NAOMI KLEIN IN PARIGI

Naomi Klein: “La manifestazione sul clima è un gesto di sfida”

di Insider
Il servizio di Naomi Klein per Mediapart.fr
Siamo a Parigi nel giorno di apertura del vertice dell’Onu sul clima, Cop21. Ci troviamo sulla strada che avrebbe dovuto essere riempita da centinaia di migliaia di persone, alcuni hanno parlato anche di un milione. Obiettivo, chiedere risposte per una giustizia climatica molto più incisiva di quanto proposto oggi dagli attuali dirigenti politici.  La manifestazione avrebbe dovuto tenersi il primo giorno del vertice per dire: “Tracciamo delle linee nette ed chiediamo che l’accordo sul clima sia equo, giuridicamente esigibile, ambizioso. Sappiamo che possiamo arrivare al 100% delle energie rinnovabili. Possiamo arrivarci molto più in fretta di quanto dicano le nostre leadership, quindi facciamolo ora!”
Questo era il programma previsto, ma poi ci sono stati gli attacchi del 13 novembre, dopo i quali il governo francese ha dichiarato lo stato di emergenza. Certamente, la sicurezza è questione molto importante oggi in Francia, ma il governo ha deciso di annullare le manifestazioni previste per Cop21. Ha annullato il corteo e anche gli altri appuntamenti di protesta e tutto ciò che rientra nella categorie di “attività esterne”.

Quello che vediamo, dunque, è un atto di sfida. 5000 persone sono scese in strada senza ben sapere cosa attendersi. Non sapevano se sarebbero stati arrestati o come la polizia avrebbe reagito. Neanche gli organizzatori erano in grado di offrire garanzie. Ma sono venute lo stesso. Io penso che queste persone trasmettano un messaggio molto importante. Nel primo giorno del vertice loro affermano che tutte le sicurezze sono importanti, non conta solo quella di Stato. Non potrà esserci sicurezza in un mondo il cui riscaldamento globale rischia di aumentare di 3 gradi.
Quanto parlo di “teoria dello choc”, parlo dei governi e di poteri in generale che approfittano delle crisi reali, e la crisi in Francia oggi è certamente reale, per imporre progetti che avevano già in mente di realizzare. E’ quello cui assistiamo oggi. Il governo francese voleva già restringere il diritto alla protezione dei dati personali e oggi questa politica di sorveglianza è rafforzata. Allo stesso tempo sappiamo anche che il governo francese era preoccupato dalla prospettiva di una manifestazione di migliaia di persone e cercava di impedirla.
Ecco, siamo di fronte a un classico esempio di applicazione della teoria dello choc. Cercano di utilizzare lo stato di emergenza per ridurre al silenzio manifestanti che già davano fastidio. Solo che, quello che sta avvenendo, è che le persone non intendono farsi ridurre al silenzio. Abbiamo visto le perquisizioni preventive dei luoghi in cui vivono i militanti, 24 dei quali sono stati posti ai domiciliari per tutta la durata del vertice. Vediamo all’opera delle specie di brigate “preventive” che arrestano persone per cose che non hanno ancora fatto. E’ questo il tipo di atmosfera in cui si tengono le manifestazioni.
Quando si segue un vertice Onu sul clima si tratta di un evento terribilmente burocratico. Il vocabolario utilizzato, se non si è super-esperti di clima, è molto difficile da comprendere. Ci sono una serie di acronimi: Cnucc, Giec, solo per citare i più facili. Poi ci sono gli obiettivi di temperatura, quelli di riduzione delle emissioni. Ma dietro tutto questo linguaggio, questi acronimi, queste cifre ci sono delle vite umane, risorse vitali, culture antiche, tradizioni.
Gli abitanti degli Stati insulari del Pacifico vogliono limitare l’aumento della temperatura globale a 1,5 gradi, per sopravvivere. Era il loro slogan nei vertici precedenti. Queste persone si battono per la lotta più essenziale che si possa immaginare. Quand oa Copenaghen, nel 2009, è stato fissato l’obiettivo di limitare il riscaldamento a 2 gradi, molti delegati africani hanno protestato dentro il centro conferenze per dire che quella avrebbe rappresentato una condanna a morte per l’Africa perché un tale riscaldamento avrebbe reso la terra invivibile.
Noi siamo a Parigi in un momento di lutto e tristezza. La perdite di vite umane è estremamente visibile. Non dico affatto che queste espressioni di dolore non debbano esprimersi. Anzi, sono estremamente importanti perché mostrano fino a che punto la vita sia importante. Ma credo anche che ciò che deve prodursi durante il vertice è che il cerchio del lutto, il cerchio del valore della vita deve estendersi per includere tutti.

KLASNA TRILOGIJA

Gledajući danas s ugla jedne zadimljene kuhinje Hrvatskog društva, čini se da je Kapital, nakon što je  prepekao Čovjeka u vrijednosni objekt za svestranu uporabu, i predao ga na konzumaciju globalnoj burzi, gdje se danas izjedaju  njegovi  duhovni i tjelesni ostatci do vrijednosti bargaining-a, na posljednjoj mu ruti između skladištenja i javnog  kontejnera za smeće.
Tu da kopni, kao rezultat klasne evolucije : od ljudskog bića do papirnate devalvacije  tri glave  aždaje:  Boga – Cara – Ekonomskog tiranina.


www.severinmajkus.com  

nedjelja, 29. studenoga 2015.

DRŠTE LOPOVA

MOWAFAKK AL-RUBAIE

'TURSKA AKTIVNO POMAŽE ISIS-u, REĆI ĆU VAM I KAKO!' Ozbiljne optužbe bivšeg iračkog savjetnika za nacionalnu sigurnost

  • AFP
Autor:  Hina
Objavljeno: prije 1 h i 35 min
Turska pomaže militantima Islamske države (IS) da prodaju ukradenu iračku i sirijsku naftu za 20 dolara po barelu, što je upola tržišne cijene, izjavio je bivši irački savjetnik za nacionalnu sigurnost Mowaffak al-Rubaie, a prenose ruski mediji.
U objavi na Facebooku al-Rubaie, koji je također čelnik parlamentarne koalicije Država zakona, napisao je da Turska podupire Islamsku državu na više načina, a da je na vrhu popisa ilegalna trgovina naftom.
"Prije svega, Turci pomažu militantima da prodaju ukradenu iračku i sirijsku naftu za 20 dolara po barelu, što je pola tržišne cijene", napisao je al-Rubaie.
Osim toga, Turska je, a posebice Istanbul, mjesto gdje zapovjednici Islamske države novače lokalne migrante i odvode ih u Mosul u Iraku ili u Raku u Siriji, ustvrdio je.
"Svakoga mjeseca stotine radikala prelaze tursku granicu dok se lokalne vlasti prave da to ne vide", navodi al-Rubaie dodajući da se mnogi ranjeni borci IS-a liječe u turskim bolnicama.
Tijekom zajedničke tiskovne konferencije s francuskim predsjendikom Francoisom Hollandeom u Moskvi ranije ovoga tjedna, ruski predsjednik Vladimir Putinspomenuo je da Islamska država isporučuje velike količine sirijske nafte Turskoj.
Putin je izjavio da mu je teško povjerovati u neznanje Ankare o ilegalnim isporukama nafte terorista iz Sirije u Tursku, ali da je to teoretski moguće.
Putin i Hollande su se složili u četvrtak u Moskvi da uništenje izvora financiranja Islamske države mora biti prioritet u borbi protiv te terorističke organizacije. Ruski predsjednik je pojasnio novinarima nakon sastanka s Hollandeom da se to odnosi i na sprečavanje krijumčarenja nafte.
Putin je novinare podsjetio da se na istu temu raspravljalo na nedavno održanom summitu G20 u Turskoj gdje su čelnicima prikazani dokazi koje su snimili ruski avioni. Snimke su prikazivale "vozila prepuna nafte koja stoje u dugačkoj koloni", kazao je Putin dodajući da ta vozila danonoćno ulaze u Tursku puna nafte, a vraćaju se prazna.
"Ako političko vodstvo u Turskoj ne zna ništa o tome, neka saznaju. Mogu prihvatiti da ovdje postoje elementi korupcije, tajnih dogovora pa neka to riješe", kazao je Putin.
Turski predsjednik Recep Tayyip Erdogan odgovorio je na Putinove optužbe zatraživši od Moskve da dokaže svoje tvrdnje da je Turska kupovala naftu od IS-a.
"Ukoliko nemate, vi ste klevetnici", rekao je turski predsjednik u četvrtak prvi puta reagirajući na ruske optužbe.
Kako piše britanski Independent, Islamska država si osigurava ogromne prihode od prodaje nafte s osvojenih naftnih polja, u iznosu do milijun dolara dnevno.
Ranije ove godine, oporbeni zastupnik iz južne turske pokrajine Hataya, Ali Ediboglu, rekao je da Islamska država krijumčari naftu u vrijednosti od 800 milijuna dolara godišnje kroz njegovu zemlju.

VIJESTI IZ JAVNE KUĆE

DETALJI SKANDALA U VATIKANU: PR ekspertica monsinjoru: 'Zabavi se seksom s mojom rodicom!' Monsinjor: 'Ružna je'

  • Francesca Immacolata Chaouqui i Lucio Angel Vallejo Balda
    AFP
Objavljeno: prije 34 min
Sa suđenja za aferu “Vatileaks2”, gdje su za dilanje tajnih dokumenata optuženi mons. Lucio Ángel Vallejo Balda, tajnik Prefekture za ekonomske poslove Svete Stolice, te bivša vatikanska dužnosnica Francesca Immacolata Chaouqui, izbile su u javnost sočne poruke koje su izmjenjivali koristeći WhatsApp.

Otiđi do Silvane

Prije monsignorova odlaska u San Sosti, selo u Kalabriji gdje joj žive majka i obitelj, Chaouqui mu piše: “Slušaj, kad već ideš u San Sosti, moja mama će te odvesti do Silvane… savršena je, moja rodica, tako može biti sačuvana i genetska baština. Poslije ćeš mi reći kako ti se čini. 36 godina. Mekana.” “Hmmmmm”, odvraća kreposni svećenik, ali vatikanska podvodačica ne popušta. Kad je monsignor već u Kalabriji, gdje joj je posjetio obitelj, Chaouqui mu piše: “U utorak uvečer dolazi tebi doma na ševu. Ok?” I opet: “Silvana bi se ševila. Što ćemo?” “Ja ne bih.” “Ti si savršen, Silvana je posve meka. Zašto ne?” “Pusti to. Ružna je”, iznosi svećenik etički razlog. A Chaouqui insistira: “Psihijatar je rekao da te moram razonoditi.” I elegantno precizira: “Prcaj, pa ćeš se opustiti”. Očito je da je dama nastojala i dijelom uspjela natjerati španjolskoga svećeničkoga “financijskog genija” da tanca kako ona svira.

Podvala Papi

Navela ga je da je ubaci u Povjerenstvo za proučavanje ekonomskih poslova Svete Stolice (COSEA), koje je papa Frane osnovao, pa ukinuo kada je ustanovio koga su mu sve podvalili. Igrala je na kartu monsignorovih seksualnih frustracija. Uvjerila je Valleja da će ga ona, svojim vještinama u odnosima s javnošću, učiniti slavnim i moćnim (računao je da će biti tajnik u Sekretarijatu za ekonomiju, pomoćnik ili zamjenik kardinala Pella). Tvrdila mu je da je izložen prijetnjama i opasnostima, našla je u njegovu studiju podmetnute prislušne uređaje (Vallejo sada kaže da sumnja da ih je baš ona prethodno i podmetnula), a kada se počeo izvlačiti iz njezinih zamki počela mu je otvoreno prijetiti, rabeći podjednako vulgarni rječnik i diskurs kao i prethodno, dok mu je podvodila rodicu.
Ukratko - na temelju onoga što je izbilo u javnost - doima se kao zmija koja hipnotizira pticu da mi je smazala.
Naravno, moguće je da nije baš tako, da su na vidjelo izišle samo poruke koje kompromitiraju nju više nego njega.
Bilo kako bilo, te poruke su ušle u sudske spise - i tako postale javne - zato što ih vatikanski Promicatelj pravde (naški: tužilac) smatra dokazom da je među njima dosluh bio veoma tijesan, možda i intiman, a to mu je snažna indicija za optužbu o zločinačkoj organizaciji, koja bi im mogla udvostručiti kaznu za kazneno djelo izdavanja i objavljivanja državnih tajni.

Opet krivi novinari

Zašto su novinari na optuženičkoj klupi? Ne zato što su objavili dokumente, nego zato što ih je Vallejo u istražnom postupku okrivio da su mu dokumente iznudili pritiskom. U Vatikanu se šuška da im je baš Chaouqui, kada joj je Vallejo izmicao iz zamki, dostavila intimne podatke koje monsignor ne bi rado vidio objavljene. Ukratko: ucjena. Postoji ipak znatna mogućnost da taj dio optužbe padne i da služi kao pritisak na vatikanske sudionike skandala.
Sljedeći tjedan mogao bi biti zabavan: saslušanja počinju u ponedjeljak, a suđenje bi moralo biti gotovo prije nego papa Frane u utorak 8 prosinca otvaranjem Svetih vrata inaugurira Svetu godinu milosrđa. Hoće li ga biti i za optužene? Hmmmmm, da citiramo mons. Valleja.


Korupcije ima svagdje, i u Vatikanu

Korupcija je svagdje, pa i u Vatikanu - otvoreno je rekao papa Frane jučer u Nairobiju. “Kad uzmemo mito uništavamo naše srce, našu ličnost i domovinu.” Prethodno je pohodio slam Kangemi. Siromasi su “braća i sestre, ne sramim se reći, koji imaju osobito mjesto u mom životu i mojim odabirima”, rekao im je Frane

subota, 28. studenoga 2015.

ANTE TOMIĆ:

 'Briznut ćemo u jecaje od ganuća dođe li Joe Biden da nam reče kako je zadovoljan našim služenjem'

  • AFP PHOTO /POOL/ STRINGER
Autor: Ante Tomić
Objavljeno: prije 1 h i 12 min
Ništa ne ide uz kratko oštro piće kao geopolitika. Uđete li u bilo koji naš kafić u jutarnjim satima, najbolje između jedanaest i jedanaest i trideset, kad je pauza za činovnike u državnim i javnim službama, naći ćete nekolicinu kako za šankom pretresaju međunarodne odnose i iza svakog svjetskog događaja prepoznaju djelovanje tajanstvenih sila, mrežu tankih niti savezništava i neprijateljstava često nevidljivih oku običnog čovjeka. Oni nedvojbeno znaju koga vode neutažene teritorijalne žudnje, koga volja za moći, a koga gola, iracionalna mržnja. Analitičari s lozovačom i vlahovcem jasno vide što je pod površinom kratke vanjskopolitičke vijesti, rasvjetljavaju kakve nevjerojatne zavjere stoje iza borbi za pustinjske visoravni na Bliskom istoku, iza ratova za naftu, prirodni plin, čelik, ugljen, boksit, strateško nuklearno oružje, izlaze na topla mora...
Otegne se ova analiza često do podneva, pa i dulje, geopolitički eksperti sa srednjom upravno-pravnom popiju i četiri-pet pića i lagano se omamljeni dovuku s užine, bez krivnje i kajanja prolazeći kraj građana što s molbama i zahtjevima živčano šetaju niz hodnik pred njihovom kancelarijom, a u utorak, kad je američki potpredsjednik Joe Biden došao u Zagreb, mnogi više nisu ni dolazili na posao. Posjeta takvoga jednoga moćnog muškarca, visokog predstavnika jedne velesile, neviđeno im je raspalila imaginaciju. Zimski se mrak već spustio dok su se oni opreznim, kratkim koracima, sve se dotičući fasada, vraćali kući, nepovezano ponavljajući: “Hrvatska! Šta ti misliš, dripac jedan”. Zaustavili su se usput pomokriti u bazgovom grmlju kraj srednjoškolskog igrališta i žutom okruglom mjesecu zadovoljno šapnuli: “Lider u Regiji, vrag ti mater”.
Doista, Bidenov je posjet bio velika čast za našu malu zemlju. Ponosno smo gledali kako taj stari perverznjak faćka našu predsjednicu dok joj je muž u drugoj sobi. Njegov neobično srdačan zagrljaj, gestu na rubu doličnosti doživjeli smo kao čvrst dokaz kako Sjedinjene Države, a s njima i čitav zapadni svijet, dabome, ozbiljno računaju da će Hrvatska sa svojim golemim internacionalnim ugledom, svojom poštovanja vrijednom ekonomskom snagom i svojom zastrašujućom vojnom silom unijeti red u Jugoistočnoj Europi. Amerikanci su nam prišli s takvim povjerenjem, tako pouzdani da ćemo mi znati kontrolirati balkanska sranja, da se Grabar-Kitarović možda i potajice nadala kako će joj Biden darovati kopiju onoga slavnog kovčega za aktiviranje dalekometnih atomskih bojevih glava, koji je predsjednik Obama specijalno za nju dao napraviti, u krem boji, da joj se slaže s Burberryjevim balonerom.
Svima nam se dopao američki potpredsjednik i dugo nakon njegovog odlaska smiješili smo se u tišini, ispunjeni ganućem i zahvalnošću. Slabokrvniji su se možda i rasplakali zbog neočekivano nam ukazane milosti, a ja sam pomislio kako se gibanje takozvanih geopolitičkih silnica, kako ih mi shvaćamo, može usporediti sa socijalnom dinamikom u nekom katoličkom djevojačkom internatu, u liceju gdje časne sestre nenasmiješeno, nabranih obrva paze na štićenice u tamnim puloverima, modrim plisiranim suknjama, dokoljenkama i cipelama s ravnom petom.
Amerika je tu najljepša učenica u generaciji, ohola kraljica maturalne večeri, visoka, dugih nogu, čvrstih malih sisa, očaravajuće se smiješi zdravim bijelim zubima. Dok ona prolazi hodnikom u stopu je krotko prati cijela grupa ulizica, a najbjednija među njima naša je Hrvatska. Taj siroti curetak sasvim je neugledan, malešan. Nešto je mišje u njezinoj pojavi. Hrvatska ima rijetku pepeljastu kosu, špicasto, nezdravo blijedo, bubuljičavo lice i koštunjavu guzicu. Malo razrokim očima pobožno zureći u Amerikin konjski rep, što se njiše u ritmu njezinih samouvjerenih koraka, Hrvatska klipše na samom kraju grupe, svojim krivim, kratkim mršavim nogama jedva sustižući ostale. Hrvatska gotovo do slaboumnosti obožava Ameriku, premda je ona rijetko primjećuje. Tu i tamo se Amerika samo obrati Hrvatskoj, daruje joj zlatnu ogrlicu ili bluzu, i Hrvatsku to silno razveseli, pa i ako vidi da bakar proviruje iz jeftine pozlate, a bluza je iznošena i poderana.
Nu, iz drugog smjera hodnika u glavnoj zgradi internata sada nam prilazi druga grupa djevojaka, i nju predvodi jedna prekrasna učenica. Plavooka božica Rusija gazi blistava i uspravna svojim skladnim, vretenastim bedrima i listovima, zibajući okruglim prsima i zanosno zabacujući slap guste, teške kose boje meda. I Rusija ima svitu, iako nešto manju, a na samom kraju, najbeznačajnija od svih družica, gega se Srbija. Mizerno, nevoljeno stvorenje. Srbija ima široko crveno lice, spojene čupave obrve, izbuljene vodenaste oči, žičanu protezu na nepravilnim zubima i veliko obješeno dupe. Salaste joj se butine trljaju dok zaostajući grabi na začelju. Srbija, ne treba to zacijelo ni spominjati, svim srcem ljubi Rusiju, a Rusija, pogađate, ne mari previše za Srbiju.
Ove se dvije grupe djevojaka u potpunoj tišini mimoilaze na hodniku. Čut će se možda samo kako je u prolazu neka od njih jedva čujno frknula. Suparnice na čelu se i ne gledaju. Ljepotice se prezirno ignoriraju, a i učenice u pratnji poslušno ih oponašaju u tome, podignutih noseva kao da je upravo nešto odvratno zasmrdilo. Tek se na kraju one dvije jadnice, dvije ružne glupače, Hrvatska i Srbija, zlobno i s mržnjom okrenu, pa se jedna drugoj izbelje i pokažu srednji prst.
Sva geopolitička učenja na Balkanu počinju od nešto nedostojnog i uvredljivog, omalovažavajućeg stava kako smo svi ovdje, u ovoj ubogoj, prljavoj, gladnoj i nepismenoj, kako bi rekli, Regiji, sami po sebi bezvrijedni i donekle se možemo ostvariti, naći svoj politički smisao jedino kao produžeci nekakve tuđe, udaljene moći. Ako smo jednom davno, u doba Pokreta nesvrstanosti, imali samosvijest, pa i ako za to nije bilo mnogo osnove, ako smo se samo obmanjivali kako smo važni, danas nam je sasvim udobno u epizodnim ulogama, da se nas ništa ne pita i da ni o čemu ne odlučujemo. I jedni i drugi i treći pomirljivo smo prihvatili da smo međunarodni nikogovići. Hrvati i Slovenci ne žele biti ništa više od potrčkala svojim američkim sponzorima, dok u Srbiji ponizno služe ruskim interesima, a u Bosni paze da ne uvrijede Turke i Arape.
Podijelili smo tako otpatke moći naših dalekih gospodara i mašemo njihovim rashodovanim, zahrđalim oružjem i zapravo nam je lijepo, sviđa nam se taj poredak. Briznut ćemo u jecaje od ganuća dođe li američki potpredsjednik Joe Biden da nam reče kako je zadovoljan našim služenjem. Nazove li nas on “liderom u Regiji”, raspametit ćemo se od sreće kao McDonald’sov “zaposlenik mjeseca”. Onespokojit će nas ipak zatraži li Amerika da pokušamo pridobiti Srbe i Bosance na našu stranu. Kvragu, ne treba opet pretjerivati. Moraju nam ostaviti veselje da se međusobno beljimo i pokazujemo srednji prst. Geopolitička će ravnoteža biti nepovratno izgubljena bude li nas Amerika sve jednako voljela.

REVOLUCIJA ILI DRUŠTVENA INVOLUCIJA

Čovječanstvo koje se milenijima kalilo u svome klasnom kalupu, kakvim se ono zatiče u 21. stoljeću, kojeg J.Varufakis oslikava bogatim izričajem u svome epohalnom djelu „ Što sam rekao kćeri o EKONOMIJI“, nalazi se na samom vrhu špice daljnjeg opstanka.
Procjena koja se temelji na trima monoteističkim religijama – judaizma, kršćanstva i islama, lako je na njima zaključiti da mi ljudi posjedujemo veoma visoko mišljenje o sebi, da smo stvoreni kao slika i prilika Boga, savršeni i jedinstveni. Da smo zemaljski polubogovi - jedina biološka vrsta sa darom zdravog razuma, te da raspolažemo potpunim umijećem prilagođavanja okoline vlastitim htijenjima, umjesto da se ponašamo suprotno, na što nas upućuje ponašanje svih ostalih bioloških vrsta.
 Mi ljudi, po tome, ispadamo iznimka. Odnosno, veoma smo nalik virusu Ebole koji se ponaša poput nas, jer izjedamo vlastito okruženje od kojeg smo pronikli. Postajemo  sluge strojeva umjesto da oni služe nama, što dovodi planet Zemlju u vlastitu orbitu ekološke propasti.


www.severinomajkus.com

petak, 27. studenoga 2015.

TKO KOGA M (L)AŽE NE BIRAJUĆI SREDSTVA NISKIH PODVALA

DEMANTI S PANTOVČAKA

MILANOVIĆ 'Pokazao sam predsjednici 66 potpisa'; URED PREDSJEDNICE 'Nije ništa pokazao, nije uopće otvorio fascikl koji je nosio'

  • CROPIX
Objavljeno: prije 6 h i 58 min
Premijer Zoran Milanović jučer se kod predsjednice Kolinde Grabar-Kitarovićzadržao samo 5 minuta. Rekao je da dulje zadržavanje nije bilo ni potrebno, čak se nije htio ni fotografirati s predsjednicom. Stao je pred novinare i kratko objasnio što je rekao predsjednici.

"ANCORA POLETTI"

Foto Roberto Monaldo / LaPresse18-11-2015 RomaPoliticaGiuliano Poletti e Domenico Arcuri presentano collaborazione tra ministero del Lavoro e Invitalia su sostegno all'autoimpiegoNella foto Giuliano PolettiPhoto Roberto Monaldo / LaPresse18-11-2015 Rome (Italy)Press conference by Labour minister In the photo Giuliano Poletti

Ancora Poletti: stavolta esalta il cottimo

di Insider
Il ministro del lavoro perduto. Addio vecchio Marx, semmai qualcuno lo abbia mai preso a riferimento. Il ministro del Lavoro, infatti, punta a demolire anche un altro caposaldo della contrattazione del lavoro, il riferimento al tempo di lavoro. “Dovremmo immaginare contratti che non abbiano come unico riferimento l’ora-lavoro” ha detto Poletti nel suo intervento ad un convegno sul jobs act alla Luiss (università della Confindustria). L’ora di lavoro a fronte dei cambiamenti tecnologici “è un attrezzo vecchio” ha aggiunto perché con la tecnologia possiamo guadagnare “qualche metro di libertà”. Bisogna misurare anche, ha spiegato, l’apporto dell’opera. Come si valuta e, quindi, si ricompensa questo apporto? Poletti non lo dice ma in passato un metodo sicuro per arrivare al risultato c’è sempre stato (e c’è ancora): il cottimo. Una modalità di lavoro cancellata con le lotte sindacali di fine anni 60 e anni 70. La strategia di Poletti, dunque, è sempre più lucida e viene centellinata con molta determinazione. Giovedì era stata la volta del titolo di studio con il consiglio ai giovani di valorizzare un buon titolo di maturità a 20 anni piuttosto che una buona laurea a 28. “Ma non ho mai pensato che i giovani italiani siano ‘choosy o bamboccioni'” ha precisato.
www.severinomajkus.com

GRADITELJI VLASTITIH FOTELJA NA GRBAČI STVARALAČKIH MASA

MILANOVIĆ POZVAO PETROVA DA BUDE ŠEF SABORA: 'S obzirom da je on na čelu, prihvaćamo ga. Pozivam ga da se prihvati te dužnosti, to je obaveza, a ne fotelja'

  • Srđan Vrančić/CROPIX
  • Ronald Goršić / CROPIX
(1/2)
Autor:  Hina
Objavljeno: prije 2 h i 50 min
Zoran Milanović na press konferenciji SDP-a potvrdio je pisanje Jutarnjeg lista od četvrtka i javno ponudio Boži Petrovu mjesto predsjednika Sabora!
    *****************************************************************************
Komentar ovog bloga 
Tko je u ovoj zemlji dao svoj glas Petrovu, Milanoviću, ili Karamarku, direktno je pridonio svim posljedicama koje će ovaj jadan narod ispaštati  u iduće 4 godine, kao i buduće generacije uvedene u jedan od najvećih društvenih tsumanija kojeg uzrokuju ti drski - plošni  lažovi sa ljudskog dna.

www.severinomajkus.com

CRVENA PAŠAST HARA BRAZILOM

VIDEO: OTROVNI TSUNAMI Dok cijeli svijet priča o terorizmu i Siriji, u Brazilu se upravo događa jedna od najvećih ekoloških katastrofa u povijesti

  • AFP
Objavljeno: prije 47 min
Prije 22 dana na jugoistoku Brazila pukla je brana brana koja je zadržavala otpadne vode u rudniku željeza i izazvala istjecanje mulja od mineralnog otpada... Toksični tsunami je tada doslovno potopio cijelo jedno selo i ubio najmanje 17 osoba. Prizori iz Benta Rodriguesa su bili zastrašujući, crveni mulj je prekrio cijelo selo i uništio baš sve što se moglo uništiti.
Međutim, svjetski mediji su već nakon dan-dva prestali pratiti događaje u Brazilu i prebacili se na aktualne drame u Parizu, Siriji, Ankari i Moskvi, pa je pomalo i nezapaženo prošla vijest da je otrovni mulj nastavio svoj put da bi na kraju došao do Rio Doce, jedne od najvažnijih rijeka u Brazilu koja se ulijeva u Atlantski ocean...

četvrtak, 26. studenoga 2015.

ZEMALJCI SAŠIVENIIH USTIJU

 ONI SU SIMBOLI NOVE HUMANITARNE TRAGEDIJE Ne žele ih pustiti preko granice: 'Mi nismo teroristi, dozvolite nam da prođemo'

  • AFP
Objavljeno: prije 1 min
Stotine Marokanaca, Alžiraca, Iranaca i Pakistanaca pokušali su probiti grčko-makedonsku granicu u četvrtak, trgajući bodljikavu žičanu ogradu na prijelazu i zahtijevajući da nastave svoje putovanje kroz Europu.
Nekoliko ih je pretrčalo u Makedoniju, no ubrzo ih je policija privela.
Oni su jedni od 1500 migranata koji su zapeli u blizini grčkog grada Idomeni na granici zbog europske politike filtriranja migranata, odnosno odluke da samo izbjeglice iz ratom zahvaćene Sirije, Afganistana i Iraka mogu prijeći granicu i preko Balkana se zaputiti prema sjeveru Europe.
Foto: AFP
Neki prosvjednici bacali su kamenje na policiju, a drugi su pali na koljena uzvikujući 'Želimo ići u Njemačku'. Ostali su u znak prosvjeda zašili svoja usta, a neki su na čela napisali 'Iran' i razvili transparente na koje su napisali 'Mi nismo teroristi' i 'Otvorite granice'. AFP-ov fotograf snimio je dramatične trenutke šivanja ustiju, uplakanih muškaraca i djece među njima.
Foto: AFP
Trenutno naoružani policajci čuvaju oko 30 do 40 metara uništene ograde na grčko-makedonskoj granici.
Foto: AFP
Neki migranti kojima je ulazak u Makedoniju onemogućen počeli su se vraćati prema Solunu i Ateni, gdje vlasti pripremaju nekadašnji sportski kompleks za njihov prihvat. Uz pomoć dobrovoljaca, vlasti "nastoje malo pomalo uvjeriti migrante da vjerojatno neće moći proći" dalje prema Europi, rekao je u utorak grčki ministar za migracijsku politiku Janis Muzalas.
Istodobno je u posljedna 24 sata granicu na istom prijelazu, preko kojega su posljednjih mjeseci stotine tisuća migranata ušle u Europu, uzrokovavši krizu bez presedana, bez problema prošlo oko 2500 migranata koji, prema procjenama, imaju pravo na azil.

NA BALKANU - KAD BI BILA JOŠ JEDNA RUŽA

UTORAK, 9. PROSINCA 2014.


ZLOČIN U ŠTRPCIMA

BORIS DEŽULOVIĆ Osamnaest ruža za devetnaest žrtava: za jednu od njih nije bilo ni ruže ni molitve

  • Stanica u Štrpcima i Milan Lukić na suđenju u Haagu
    Wikipedia
Objavljeno: prije 1 h i 34 min
Prije tri dana, u Srbiji i Bosni i Hercegovini - vidjeli smo krajičkom oka u novinama kratku vijest - uhapšeno je petnaest ljudi odgovornih za ratni zločin u istočnoj BiH prije gotovo dvadeset dvije godine, kad su na jednoj maloj željezničkoj stanici u jugoistočnom korneru Bosne pripadnici srpske paravojske zaustavili vlak iz Beograda, izveli iz njega sve muslimane, pa ih nakon okrutnog mučenja hladnokrvno likvidirali i bacili u Drinu. Bilo je predavno da bismo pamtili, bilo je predaleko da bismo znali, bilo je predavno i predaleko da bi nas se uopće ticalo.
Bila je to, naime, posve interna stvar između Srba i Bošnjaka, kao što je njihova i danas, kad tužiteljstva Srbije i BiH novinarima daju izjave o spektakularnoj zajedničkoj akciji, sugrađani i obitelji zločinaca u Republici Srpskoj protestiraju zbog hapšenja, a obitelji davnih bošnjačkih žrtava pristižu na tužan doček pravde. Kao što su se na uzaludnim dočecima okupljali svih ovih godina, u malom gradu Prijepolju na jugu Srbije, dokle devetnaest ubijenih nikad nije stiglo. I posljednje veljače, na godišnjicu otmice, okupili su se tamo uglednici bošnjačkih udruga i članovi obitelji, izmolili fatihu za svoje očeve, braću i sinove, i - kao svake godine - bacili u Drinu osamnaest ruža.

STRAH NA STANICI

Da, bilo je osamnaest ruža za devetnaest žrtava: za jednu od njih nije bilo ni ruže ni molitve.
Tomo Buzov bio je, naime, statistički Hrvat, iz Rudina u Kaštel Novom, od velikog i poznatog roda Buzovih. Tamo ga, međutim, slabo pamte: kao kapetan prve klase u onoj vojsci, u Novom Beogradu je dočekao i penziju i rat. Imao je pedeset tri godine i sina Darka na odsluženju vojnog roka u Crnoj Gori, u Podgorici. Tamo se i bio uputio, da posjeti sina, kad je u subotu 27. veljače 1993. u deset ujutro sjeo u vlak 671, popularni Lovćen na liniji Beograd-Bar.
Već na polasku vlak je kasnio sat vremena, jer su se stanicom i vagonima muvali policajci i naoružani neki muškarci u maskirnim uniformama. Sljedećih nekoliko sati policajci su obilazili su kupee zajedno s kondukterom, koji je od svakog od tisuću putnika, koliko ih je bilo u vlaku, tražio putnu kartu i osobnu iskaznicu. Nikad to nije bilo, da se uz putnu kartu traži i legitimacija - šaptom su se čudili putnici, a policija ih je smirivala objašnjenjem kako se „pojavio neki šverc“.
Koju minutu prije četiri poslijepodne vlak se uz škripu zaustavio u Štrpcima, jedinoj stanici na svih četiri stotine sedamdeset šest kilometara slavne srpsko-crnogorske pruge koja se nalazi u Bosni i Hercegovini. Mala je to stanica, nikad se tu Lovćen zaustavio nije, pa su nelagoda i strah brzo ispunili zagušljive, zatvorene kupee. Onda su se iz daljih vagona začuli žamor i glasna zapomaganja, odrješiti muški glas izvikivao je bošnjačka prezimena, i nije prošlo dugo prije nego su putnici u vlaku shvatili što se događa.
Hiljadu putnika uplašeno je gledalo u vlastite blatnjave cipele, bojeći se i proviriti kroz prozore na stanicu, gdje su izvedene Bošnjake postrojavali pored kamiona sa zelenom ceradom. Tek s vremena na vrijeme neki bi se ohrabrili pa doviknuli „Vodite ih, strijeljajte ih!“.
Mogao je odšutjeti i umirovljeni oficir, Kaštelanin Tomo Buzov. Samo da je šutio, da se udubio u novine ili pravio da drijema, da je gledao vlastite blatnjave cipele i vlastita posla – a imao je svojih, važnijih poslova, imao je na jednom kraju pruge suprugu, a na drugom sina - trgnula bi ga nekoliko minuta kasnije lokomotiva i mala stanica Štrpci zauvijek bi ostala iza zaleđenog stakla na prozoru kupea. Samo, eto, da je šutio, kao ostalih hiljadu putnika u vlaku 671. Ali nije mogao. Ustao je konačno sa svog sjedišta i glasno uzviknuo: „Stanite, ljudi, šta to radite!? Ima li u ovoj zemlji zakona?“
Bila je to - i onda je bilo jasno, a kamoli danas – posve suluda, besmislena reakcija. Nije to bila prkosna, herojska gesta: samo ljudska, dakle suluda i besmislena. Znao je i on, kao i ostalih tisuću putnika, da ne može ništa spriječiti, ništa promijeniti i nikoga spasiti. Nije riječ jednog penzionera mogla biti jača od tridesetak naoružanih policajaca i vojnika: bilo je to jače samo od njega.
Tako se Kaštelanin Tomo Buzov, umjesto na porti podgoričkog garnizona, u posjetu sinu Darku, te subote našao u kamionu s osamnaest Bošnjaka, koje su pripadnici paravojne grupe Osvetnici iz Višegrada odveli u selo Prelovo kraj Višegrada. U gimnastičkoj dvorani osnovne škole okrutno je mučen i premlaćen, prije nego što je i na njega došao red da uđe u jednu garažu, gdje je čekao vođa Osvetnika Milan Lukić.

BEZ MOLITVE I RUŽE

Supruga Koviljka i sin Darko nikad nisu pokopali Tomu. Od devetnaest žrtava otmice u Štrpcima, identificirane su i sahranjene samo tri, pronađene kasnije u jezeru Perućac.
Sve ostale, međutim, u komemoracijama u Prijepolju imaju svoju množinu, kao što svoju množinu na demonstracijama u Višegradu imaju i ubojice, i kao što je svoju množinu u vlaku 671 imalo tisuću putnika zagledanih u vlastite blatnjave cipele.
Samo Tomo Buzov nema množine i nikoga se ne tiče. Iako je bio žrtva, nema za njega molitve i ruže na spomenu ubijenima: što se njih tiče, nije bio statistički Bošnjak. Iako nije bio statistički Bošnjak, iako je bio oficir JNA na putu u posjeti sinu u istoj toj vojsci, ne pamte ga ni njegova posljednja domovina, ni njegova nekadašnja vojska: što se njih tiče, bio je statistički Hrvat. Iako je bio statistički Hrvat, Kaštelanin, ne pamte ga ni Hrvatska ni Kaštel Novi: što se njih tiče, bio je izdajnik.
Pamti ga, eto, samo poneki od tisuću suputnika iz vlaka 671 na liniji Beograd-Bar, svjedoka koji su se na sudu sjetili čovjeka što nije mogao šutjeti. A nema statistički tijesnije manjine, nema veće jednine i strašnije samoće od one u kojoj se ne može šutjeti. Malo je takvih, statistički je jedan na hiljadu. Poput zaboravljenog Kaštelanina Tome Buzova, čovjeka koji nije mogao šutjeti.
Jednog od hiljadu.

       ***************************************************************************************
Komentar ovog bloga
Al'da je samo znati- gdje se još danas nalaze ti Jedini – skriveni u mišijim rupama, između hiljade poganskog instinkta, u iživljavanju jačeg nad ne moćnijim bićem, društveni džihadizam, ne samo da bi bio satrt u jednom danu, već mu ne bi postojali nikakvi temelji da se uopće pojavi.

Taj Jedan od hiljadu – da don Grubišić nije zarobljen u vakuumskim prostranstvima između kršćanskog Oltara i parlamentarne Brbljaonice, Dežulović u Dioklecijanovoj  štakorajnici, i jedan slikarčić usred seljačke pustinje  Majkusi – taj Jedan od hiljadu odjednom bi transcendentirao u pravo čudo - svetog  Trojstva usred te Jedne hiljade.

www.severinomajkus.com/blog