Jednom ne dorečeno nedavnom prilogu u ovom blogu o Dr.
Antonu Ciligi, navuklo me na dodatne misli o toj nevjerojatnoj dramatično
povijesnoj ličnosti 20 stoljetnog Balkana, od njegovog bijega iz Mostarske
gimnazije nakon neobjašnjive uloge u
tadašnjem pokretu „Crne ruke“ odgovorne za Sarajevski atentat iz 1914.godine na
Austrougarskog princa Ferdinanda, nastavljanjem svoga đačkog života u Pazinskoj gimnaziji i sa
studijem u Brvnu.
U novoj Versajskoj tvorevini kraljevine Jugoslavije postaje
član užeg politbiroa KPJ-e i urednik Borbe.
Po osobnom iskazu iz međusobnog pariškog susreta. Ciga prima
Josipa Broza u Komunističku partiju Jugoslavije. 1926.godine biva delegiran u Sovjetsku Rusiju kao član
Inforbiroa, tu predaje na Lenjingraskom univerzitetu, gdje se susreće sa Lavom
Trockim, da bi zatim završio na pet i pola godišnjoj robiji u sibirskom
Jeniseju. Sretne okolnosti spašavaju ga
kao Istranina koji je tada posjedovao državljanstvo kraljevine Italije.
Višinski mu daje izgon iz Staljinove Rusije, odakle kreće za Pariz i gdje
postaje član užeg ruskog emigracijskog kruga znamenitog Grigorija Mjasnikova-pripadnika
užem krugu egzekutora carske familije, te
Maslova, Vjere Aleksandrove , Ruth Fisher i Kerenskog Tu ga zatiče Hitlerova
okupacija Francuske; odlazi u „Nezavisnu hrvatsku državu-završavanje u Pavelićev
istrebljivački Jasenovac. Pod nejasnim okolnostima zatiče se na slobodi, putuje
po Hitlerovoj Njemačkoj do povratka u Frncusku. Nakon pada Titove Jugoslavije,
u svojoj dubokoj starosti, vraća se u svoju domovinu, priznajući devedesetih
pri umiranju:
„Nikada u svome životu nisam bio toliko osamljen kao danas
u Zagrebu.“
Pouka koja se ovdje dade polučiti iz samostojnih uvjerenja, u ovom slučaju, na
takozvanoj marksističkoj ideologiji, još nas uvijek drži daleko od jedne
konačnosti koja nas tvori „samostojnim“ ako pri tome ukopavamo svoja „dostignuća“
u inertna, nerazvijena ekonomska društvena ozračja, još nepostojećih uvjeta za stjecanje
jednog šireg mentalnog obzorja, na kojem se gradio Marx-Engels i De Leon, na
samom horizontu sazrelog kapitalističkog sustava,; iz čije se utrobe tada rađa ono
temeljito prosvjetiteljstvo koje uvodi
suvremenog čovjeka k povijesnoj spoznaji
njene dijalektičke naravi vječnih mijena, evolucijskog razvoja iz nižeg prema
višem stupnju ljudske samosvijesti-kojom se on tek onda razlučuje od svog
pretka Poganina.
www.severinomajkus.com
Nema komentara:
Objavi komentar